Dziś opowiemy trochę o symbolu współczesnej ortodoncji, za jaki z pewnością można uznać stały aparat ortodontyczny. Jego budowa jest skomplikowana i niezwykle precyzyjna, ale tworzą go trzy podstawowe elementy. Są nimi zamki, ligatury i łuk. W trakcie leczenia ortodonta modeluje zgryz wywierając na zęby odpowiednie siły. Dlatego też zamki przymocowane są do szkliwa specjalnym klejem, w zamkach umieszcza się odpowiednie łuki i przymocowuje za pomocą ligatur.
Zamki metalowe wykonuje się ze stali szlachetnej lub stopu o właściwościach antyalergicznych (np. stopu tytanu). Ich rozmiar zależy od preferencji pacjenta, a także rodzaju wady. Osoby, którym zależy na „ukryciu” aparatu mogą się zdecydować na zamki kosmetyczne. Niestety większość ortodontów uznaje je, za mniej praktyczne niż zamki metalowe.
Różnice materiałowe funkcjonują również w przypadku ligatur – te powstają z metalu lub materiałów elastycznych, często określanych potocznie mianem gumek. Pacjenci mogą wybierać ich kolory i w rezultacie zmieniać wygląd aparatu na każdej wizycie kontrolnej.
Przez połączenie funkcji zamków i ligatur powstały zamki samoligaturujące. Posiadają one specjalne, zamykane klapki umożliwiające osadzenie drucianego łuku bez dodatkowej pomocy ligatur. Mimo szerokiej kampanii producentów zamków samoligaturujących, większość praktykujących ortodontów nie dostrzega przewagi tej techniki w stosunku do zamków tradycyjnych.
Zachęcamy Państwa do obejrzenia jednego z odcinków videobloga Orto na kanale YouTube. Omawiamy w nim budowę aparatu stałego, a także odpowiadamy na popularne pytanie – czy noszenie stałego aparatu ortodontycznego jest uciążliwe?
)